“Kinderen opvoeding te bieden welke in vrijzinnige en humanitaire richting plaats vindt”. Dat was het doel van de stichting die mejuffrouw Oolgaardt op 19 april 1916 in het leven riep ter nagedachtenis aan haar vader Cornelis Schelten Oolgaardt en waar wij ons nog steeds voor in zetten.
Hoe het begon
Toen mejuffrouw Elisabeth Oolgaardt in 1913 het Oolgaardthuis kocht, stelde zij het eerst beschikbaar als hospitaal voor het Nederlandse Rode Kruis. In 1918 kon ze het gebruiken waarvoor ze het gekocht had: een opvoedingsgesticht voor leerlingen. De vader van Elisabeth, Cornelis Schelten Oolgaardt, was in 1912 overleden. In zijn naam richtte zij de C.S. Oolgaardstichting op met het bovengenoemde doel. De Vrijzinnige Christelijke Studentenbond en de Vrijzinnige Christelijke Jeugdbond verzorgden verschillende activiteiten en de eerste pupillen werden opgevangen en opgevoed.
Het Oolgaardthuis en haar gasten
Na de pupillen werden ook anderen geholpen in het Oolgaardthuis. Zo waren er cursussen voor intellectuele werklozen en opleidingen tot dienstboden. Het doel om kinderen, of wat we nu jongeren zouden noemen, te onderwijzen werd dus ook na het overlijden van mejuffrouw Oolgaardt in 1932 nagestreefd.
Tijdens de oorlog werd het huis gevorderd door de Duitse soldaten en verbleven er verschillende troepenonderdelen. Omdat het huis in de frontlijn lag tussen de Duitse en de geallieerde troepen was het na de bevrijding flink beschadigd. De vloeren op zolder waren eruit gesloopt en het huis zat vol kogelgaten.
Na de oorlog en de restauratie van het huis kon het huis weer ingezet worden voor zijn oorspronkelijke doel.
Twintig jaar lang werden er cursussen in maatschappelijk werk, educatie en sociaal-cultureel werk gegeven.
Het huis uit
Door bezuinigingen moest de stichting in 1983 het Oolgaardthuis verlaten. Maar dankzij de verhuur van het huis leveren we nog altijd een bijdrage leveren aan het “persoonlijk geluk en de maatschappelijke bruikbaarheid” van jongeren. Alleen formuleren we ons doel nu wat anders: “De Oolgaardtstichting streeft naar een humane en rechtvaardige samenleving door activiteiten gericht op jongeren te ondersteunen”.
Mejuffrouw Oolgaardt zou tevreden zijn.